Het opgenomen belletje
“Goedemiddag, met Anita”, zeg ik in de telefoon. “Goedemiddag. U spreekt met Evelien van het CBR. Spreek ik met mevrouw Schokker – van den Hul?” En daar gaan we weer.
“Ja, dat ben ik.”
– “Klopt het dat u een klacht heeft ingediend?”, vraagt Evelien.
“Ja, dat klopt”, zeg ik nogal kortaf.
– “Namens het CBR wil ik u als eerst mijn welgemeende excuses aanbieden voor het lange wachten. Het is op dit moment erg druk.”
Ik zucht ondertussen en rol met mijn ogen, wachtende op hetzelfde praatje van excuses.
“U wacht nu al 4 maanden op een antwoord, nadat we alle gegevens binnen hebben. Dat is extreem veel. Dus ik ben meteen naar uw medisch adviseur gelopen en heb daar het één en ander gevraagd. En ik kan u mededelen dat hij uw rijbewijs voor twee jaar heeft goedgekeurd”, zegt Evelien.
Opeens word ik wakker geschud door dit verhaal, want ik luisterde maar half. “Wat zegt u?”, stamel ik. “Uw rijbewijs is voor twee jaar goedgekeurd. U kunt morgen meteen naar het gemeentehuis en uw rijbewijs aanvragen. U hoeft niet op de brief te wachten.” Ik ga er even bij zitten en voel de tranen opkomen. “Sorry hoor, ik word er even emotioneel van”, snik ik door de telefoon.
Als ik even later mijzelf weer herpak, zeg ik:
“Maar ik wilde helemaal geen voorrang krijgen door middel van die brief. Ik wilde alleen laten weten wat het met me doet.”
– “Dat weet ik mevrouw, maar 4 maanden wachten wanneer we alle informatie binnen hebben is echt te lang.”
“Dankuwel, dankuwel!”, scandeer ik door de telefoon.
Ondertussen kijkt mijn tussenin-smurfin op van haar strijkkralenwerkje en trekt haar wenkbrauwen omhoog.
“Als laatste vraag: is uw klacht naar tevredenheid afgehandeld?”
– “Jazeker”, kan ik volmondig beamen.
Ik hang op en ren naar de andere kant van de tafel (2 meter verder) en pak onze dochter vast. “Ik mag morgen mijn rijbewijs aanvragen. En samen staan we op en doen we een dansje. Even later ben ik degene die de belletjes pleegt naar Jan en alleman. Familie en vrienden worden op de hoogte gebracht van mijn heugelijke nieuws. Slingers worden opgehangen. “Mam, mag er ook een slinger buiten?”, vraagt onze dame. “Goed idee, kleintje!” De Woezel en Pip- en ook de eenhoornslinger vieren vandaag hoogtij.
In de avond vallen we allemaal de slagroomtaart aan. Schoonouders en ouders vallen gezamenlijk met ons aan. Want zij hebben elke dag met ons meegeleefd. En eindelijk kan ik ‘ja’ zeggen op de vraag:
“Anita, heb je al wat gehoord van het CBR?”
Geschreven: juni 2019
© Mama in de val
Mama in de val 