Geschreven voor het epilepsiefonds
Maart 2018
Daar gaat ze. Met haar roze Elsa tas die nog groter is dan haar rug rent ze met haar zus richting school.
Ze heeft er zin in. Mama heeft er wat meer moeite mee. De tussenin-smurf heeft er lange tijd naar uitgekeken. Nu is het zover. Onze kleine meid mag naar school!
“Hoi, ik ben tussenin-smurf. Ik heb mijn tovershirt aan”, zegt ze tegen de juf wanneer ze naar binnen loopt. Ze kent haar juf niet en steekt direct van wal, al wrijvend over haar tovershirt. Supertof! Een hele andere belevenis dan met onze oudste dochter. Toch heb ik er dit keer weer moeite mee om mijn kind achter te laten. Het was zo gezellig. Ze dopte de sperziebonen. Trok de kleding uit de wasmachine en we konden uren puzzelen aan tafel.
Daarnaast is er nu niemand die mijn man kan bellen als er iets met mij gebeurd. Ik weet heel goed dat ik de verantwoordelijkheid niet op haar schouders mag leggen. Maar het idee dat zij haar papa kan bellen als er iets gebeurd, gaf mij iets meer zekerheid. Ditmaal ben ik alleen met ons 1-jarige ventje. Ik vind het best eng om alleen met hem te zijn. Als er iets gebeurt kruipt hij rustig door, maar zal niet naar de telefoon kruipen om iemand te bellen. Een half uur buiten kennis is best lang om een jochie van 1 jaar alleen te laten. Brrr…
Ik heb vijf maanden zelfvertrouwen op kunnen bouwen met ons driejarige meisje die nog thuis was. In 2014 had ik één insult gehad en was ik daarna 2,5 jaar insultvrij. Toen was de hoop er dat het bij dat ene insult zou blijven. Het opbouwen van dit vertrouwen gaat langzamer, omdat ik meerdere insulten heb gehad. Nu merk ik dat het nog als de dag van gisteren voelt dat ik een insult heb gehad.
Het is geen optie om haar thuis te houden. Ik wil dat ook niet. Het moet niet haar verantwoordelijkheid zijn en misschien leg ik haar deze onbewust toch op. Ik verlies de controle en zoek houvast in mijn bestaan. Die mag ik niet vinden in mijn dochter. Het is er na verloop van tijd ingeslopen. Waar de eerdere reden was om haar te leren bellen, zodat zij zichzelf kon beschermen. Is dit nu uitgelopen tot het beschermen van mij en haar broertje.
Sorry, kleine meid. Dit heb ik niet op jouw schouders moeten leggen.
Februari 2019
Met de Elsa tas op haar rug rent onze dochter naar school. Dezelfde tas die nu minder groot is. Of is onze dame juist groter geworden? Onze kleine meid en ik zijn beiden groter geworden. Mijn zelfvertrouwen is het afgelopen jaar gegroeid zonder het af te laten hangen van een andere persoon. En dat voelt goed. Mijn eigen gebrouwen zelfvertrouwen drankje. En dat drink ik zeker niet met mate.
© Mama in de val
Mama in de val 