“Zouden er al mensen achter de computer/iPad/telefoon zitten met opgetrokken wenkbrauwen na het lezen van bovenstaande titel?” vraag ik mijzelf hardop af. Mijn wenkbrauwen zouden een half jaar geleden wel tot mijn haargrens zijn gerezen bij het lezen van deze titel.
Epilepsie heeft mij in mijn leven meer durf en lef gegeven. Waar er op andere terreinen meer onzekerheid is gekomen, is mijn onzekerheid op diverse andere gebieden verdwenen. Eigenlijk durf ik het niet “hardop” te schrijven, maar ik doe het stiekem toch (in het geheim). Ik ben blijer met mijn huidige onzekerheid met betrekking tot mijn onbetrouwbare lichaam dan met de onzekerheid over mijn “kunnen” voordat ik de diagnose kreeg. Voorheen kon ik veel nadenken over wat andere mensen van mij zouden vinden, was ik hard aan het nadenken hoe ik mijn mening zo kon formuleren dat ik anderen geen pijn zou doen en was ik dus vooral bezig met de ander in plaats van te denken aan mijn mooie “ik”.
Tijdens het schrijven van al mijn verhalen, lees je ook mijn ervaringen en mening. Eerlijk is eerlijk, bij het opschrijven van mijn mening zit er nog steeds een zeursmurfje op mijn ene schouder die fluistert: “Zou je dat wel zo opschrijven? Dadelijk pijnig je een ander met jouw mening?” Ik hoor het zeursmurfje aan en even word ik aan het wankelen gebracht, maar dan verschijnt er op mijn andere schouder een motiveersmurf. Zij zegt: “Jouw mening is belangrijk, jij bent belangrijk”. En op dat moment rent mijn motiveersmurf over mijn hoofd naar de andere kant en schopt de zeursmurf keihard van mijn schouder af. Ze blijft staan, voor het geval zeursmurf weer naar boven komt klimmen, want dat zal zeker gebeuren. Ik heb haar steeds minder nodig, maar het is fijn om op motiveersmurf terug te kunnen vallen wanneer ik even wankel. Wankelen is niet erg, het levert je vaak wat op. Als je maar weer met beide benen stevig op de grond komt te staan. Je komt er altijd weer sterker uit. Epilepsie heeft voor mij bevrijdend gewerkt. Hoe? Ik heb geen idee. Deze aandoening om je onzekerheid tegen te gaan zou ik ook zeker niet aanbevelen, maar heeft in mijn geval wel effectief gewerkt.
Zonder mijn epilepsie bestonden deze verfrissende, grappige en confronterende geschreven verhalen niet. En ja, dat durf ik nu trots over mijzelf te schrijven. Zonder epilepsie natuurlijk niet deze ervaringen, maar ook niet het lef om de vraag neer te leggen bij het Epilepsiefonds of ze nog op zoek waren naar een verfrissende, eerlijke, levendige en op een ironische wijze schrijvende dame met epilepsie. Uiteraard weten jullie nu het antwoord op die vraag, anders had je dit blog niet gelezen. Maar voor mij kwam vandaag het antwoord binnen van het Epilepsiefonds. Ik citeer: “Bedankt voor je blog! Wat een leuk verhaal! Ik zou je graag willen vragen of je het leuk vindt om één van onze bloggers te worden!” Tranen sprongen in mijn ogen, mijn voeten begonnen te springen en mijn hart verwarmde. Yes, ik mag mij aansluiten bij andere toffe bloggers van het Epilepsiefonds. De blogs die zij schrijven zijn ook zeker de moeite waard om te lezen: Epilepsiefonds. Ik ben trots op mijzelf, trots dat ik deze stap heb durven zetten. Maar vooral trots dat ik positiviteit uit mijn aandoening heb kunnen halen en dat nog steeds doe.
Dankjewel epilepsie, stiekem in het geheim.
Geschreven: Juli 2017
© Mama in de val
Mama in de val 