Het is niet wat u van mij gewend bent of zult verwachten. Hmm…in hoeverre u iets van mij verwacht na één geschreven blog. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik ruim van te voren alles tot in de puntjes af wil hebben. Dat geldt ook voor de blogs die ik schrijf. Een geruime tijd had ik de blog voor de augustus editie af. Ik had hem al vijf keer doorgelezen, acht verschillende versies geschreven en uiteindelijk tevreden op “opslaan” geklikt.
Totdat een nieuwsbericht insloeg als een bom. Mijn jeugdidool Chester Bennington heeft zichzelf van het leven beroofd. Hij zag geen andere uitweg meer. De zachtaardige man die zong over zijn heftige verleden, zijn wonden die niet meer te helen waren en elke keer weer de strijd aanging tegen zijn depressie. Hij, die mij hielp tijdens mijn puberteit perikelen, hij die mijn buren gek maakte met zijn zangstem als een engel en een schreeuw als de duivel. Een man die zijn verleden zo mooi kon omzetten naar een helpende hand voor anderen. Helaas heeft hij zichzelf niet kunnen redden met zijn prachtige teksten.
Wanneer ik onderuit getrapt ben en diep zit na een insult, beland ik in een negatieve spiraal waar ik geen houvast kan bereiken. En als ik even niet op zou letten, komt daar zachtjes de sluipmoordenaar om het hoekje kijken. Een depressie kan zomaar toeslaan tijdens een ziekteproces. Hetgeen wat bij mij nog niet gebeurd is. Ik schrijf: “nog niet”, want ik kan niet in de toekomst kijken en ik blijf altijd op mijn hoede. Ik doe er alles aan om mijn pijn en verdriet ten opzichte van epilepsie te verwerken, maar daar heb ik mijn familie, vrienden en muziek ook bij nodig.
Just ‘cause you can’t see it, doesn’t mean it isn’t there
Who cares if one more light goes out?
Well I do
One more light – Linkin Park
Epilepsie is een ziekte die ik mijn hele leven met mij mee zal dragen. Ook al zit ik in rustig vaarwater wat betreft insulten, de ziekte blijft me elke dag achtervolgen. Het is een stille strijd die ik elke dag voer. Laten we er met zijn allen voor zorgen dat mensen met epilepsie of een andere ziekte niet ook nog eens de strijd moeten aangaan met depressiviteit. Houd jezelf goed in de gaten, kies voor jezelf en praat over wat je allemaal bezig houdt. Geliefden om ons heen, houd ons in de gaten en luister naar ons. Doe!
En dan knallen de volgende zinnen mijn woonkamer binnen:
I tried so hard
And got so far
But in the end
It doesn’t even matter
I had to fall
To lose it all
But in the end
It doesn’t even matter
In the end YOU DID MATTER, Chester. We all do!
Linkin Park – In The End
Geschreven voor het Epilepsiefonds: Augustus 2017
© Mama in de val
Mama in de val 