“Ik weet het niet”, hoor ik mezelf stotterend en huilend zeggen tegen mijn neuroloog. Ik voel me klein en ik weet het echt niet. Er dwaalt nergens een zin in mijn hoofd wat ook maar op een antwoord lijkt. Ik zoek naar woorden, maar het enige wat mijn hoofd lijkt te vinden zijn tranen, die in grote getalen mijn traanbuizen verlaten. Ze vroeg mij wat ik ervan vond om van medicatie te wisselen. Maar ik krijg geen reactie van mijn hersenen in de vorm van een adequaat antwoord.
Ik houd niet van medicatie. De paracetamol ligt in ons medicijnenmandje met een houdbaarheidsdatum van: 26 april 2015. Op het moment van schrijven, heb ik hoofdpijn omdat ik druk bezig ben met het zoeken naar antwoorden. Maar ik vertik het om paracetamol te gaan slikken. Ik vind dat mijn lichaam het zelf dient op te lossen en dat lichamelijke klachten een reactie zijn op een gebeurtenis. Ik ben van mening dat je dieper moet graven naar een oplossing, dan maar makkelijk een paracetamol naar binnen te gaan werken. Nu ligt het probleem van anti-epileptica wat anders, maar mijn aversie tegen medicatie groeit met de dag. Recent heb ik na vijf maanden helaas weer een insult gehad, alleen waren er op dat moment geen aanwijsbare oorzaken die te maken hadden met stress of vermoeidheid. Ik heb geen overleg gehad met mijn neuroloog hierover. Het voelt gek om na elk insult te bellen naar de poli, bovendien zou ik haar toch zien over twee maanden. Dat was vandaag het geval. Ze was nogal verbouwereerd dat we niet hadden gebeld. Want het is haar taak om mij zo min mogelijk aanvallen te laten krijgen. En het eerste plan is dan om de medicatie te verhogen. En ja, dat is nou net het antwoord waar ik niet op zat te wachten. Wat ik mogelijk onbewust of misschien toch bewust twee maanden heb proberen uit te stellen. Niet nog meer troep in mijn lichaam en nog meer bijwerkingen. Want al pratende kwamen er toch meer bijwerkingen naar boven, die ik bewust heb weggestopt.
Het liefste wil ik niet wisselen van medicatie. Want de bijwerkingen van de Levetiracetam ken ik nu en daarmee kan ik leven. Al doet het bij mij nog niet zijn werk waarvoor ik dit medicijn heb aangesteld, namelijk dat ik aanvalsvrij ben. Hmmm….ja daar heeft de neuroloog een punt. “Heeft u last van stemmingswisselingen?”. “Nou niet echt”, antwoord ik. Mijn man haakt erop in: “Nou je reageert wel feller naar de kinderen. Als tussenin-smurf weer duimt, zit je erbovenop”. En dat is het moment dat ik breek. Ik ben niet meer de moeder die ik wil zijn voor mijn kinderen en dat raakt me diep.
Uiteindelijk stemmen we in met een wissel naar Lamotrigine. Deze anti-epileptica dient langzaam opgebouwd te worden en tegelijkertijd mag ik nog niet afbouwen met mijn huidige medicatie. Per opbouwfase merk ik dat mijn lichaam een zware strijd moet leveren om enigszins de dag door te komen. Ik voel me vermoeider, waziger en lichter in mijn hoofd. Het lijkt wel alsof ik stoned ben, maar gelukkig wel op kosten van de zorgverzekering.
Geschreven: December 2017
© Mama in de val
Mama in de val 