Boven mijn hoofd hoor ik de druppels op mijn Velux raam neer komen. De klok slaat 22:22, nou ja de wekker laat dat met lichtgevende cijfers zien en slaat eigenlijk helemaal niet. Ik zit op mijn bed en zit best wel nutteloos op Facebook te scrollen. Voor ik er erg in heb hoor ik de klok van de buren dit keer echt slaan, elf keer. Oh hellup, ik ben allang voorbij mijn bedtijd bedenk ik mij en snel doe ik het licht uit.
Maar de slaap vatten lukt mij niet. Ik denk aan van alles, aan het felle iPadlicht dat niet meehelpt zo vlak voor het slapen gaan. Ik denk aan hoe de vele maatregelen die we hebben genomen om insulten zo veel mogelijk te voorkomen wegebben. Wat zegt dit? Is het goed, is het slecht of stiekem toch beiden? Het voelt goed dat epilepsie niet meer bij elk moment van de dag terugkeert. Het sluipt erbij in wanneer ik alleen met de hond de heide op ga en ik niet meer mijn armband om doe en hier daadwerkelijk ook niet meer bij stil sta. Ook verzend ik niet meer elk dagdeel een bericht naar mijn man dat alles goed gaat en vergeet ik de sleutel in het bejaardenkastje te hangen. Een goede vooruitgang in mijn proces van herstel. Maar waarborg ik dan nog wel de veiligheid voor mijn gezin en mij. Daarom is het juist goed om stil te staan bij alle “vergeten maatregelen”. Is het oké om zonder SOS-armbandje de hond uit te laten, moet dat sleuteltje er nog altijd liggen en is het goed voor mijn lichaam om later naar bed te gaan? Op sommige punten besluiten we dat het beter is om daar weer scherper op te zijn, op andere punten kiezen we ervoor om er lekker van te genieten weer iets “normaler” te mogen leven.
Het blijft wikken en wegen. Het voelt als overleven op het water. Waar ik eerst door de golven heen en weer wordt geslingerd, kan ik daarna een stuk hout te pakken krijgen waarop ik kan drijven. Daaropvolgend leer ik te zwemmen door de golven heen. En zo krijg ik met kleine stapjes het vertrouwen in mijn lichaam weer terug. Om vervolgens zelf het land weer op te lopen en meer grip op mijn leven terug te krijgen en het vertrouwen in de toekomst steeds meer zijn weg vindt naar mijn hart. Totdat ik er echt in geloof.
Het licht van mijn telefoon laait op. Ik besluit mijn telefoon op te pakken. Ik schuif het scherm naar boven. WiFi uit! Slaap lekker, Anita. Later naar bed gaan en dan toch stiekem nog op je mobiel mogen kijken is voor nu nog niet goedgekeurd. De voorzitter sluit de vergadering. Gelukkig voordat de klok van de buren twaalf uur slaat.
Geschreven: Maart 2018
© Mama in de val
Mama in de val 