In de box ligt een 3,5 maand oude man met zijn blote beentjes in de lucht te trappelen en hard zijn best te doen om naar zijn buik te rollen. Wanneer ik door loop zie ik twee zussen in de zandbak ijsjes maken om deze vervolgens weer te verkopen aan de pop die keurig zit te wachten op het koude lekkernij. Al lopend vangt mijn neus de geur op van zelf gebrouwen jam van de besjes uit eigen tuin. Mijn man staat vrolijk te roeren in de pan en ik zie de eerste jam spetters alweer op zijn T-shirt verschijnen. Gaat hij het ooit leren? Met de wasmand onder mijn arm loop ik de tuin in en voel ik een warme gloed over mij heenkomen. Wat prijs ik me gelukkig met deze mooie mensen om mij heen.
Zoals de titel “Mama in de val” al doet vermoeden ben ik degene van deze vijf personen die de ziekte epilepsie heeft. Ik denk teveel na, nou is dat op zich geen probleem en zouden anderen dat best eens wat meer mogen doen. Maar het nadenken stapelt zich op. Wanneer ik dan ga nadenken over het nadenken. Ja, dan weet ik dat het tijd is. Tijd om mezelf bloot te stellen aan mezelf en aan de lezers thuis.
Deze “nadenker” luistert naar de naam Anita. Je krijgt een kijkje in mijn leven als jonge moeder met epilepsie. Geschreven met een scheutje humor, eerlijke reflecties, een onsje verdriet en de nodige zelfspot.
Een maand na de geboorte van onze tussenin-smurfin werd mijn eerste insult gediagnosticeerd. De MRI-scan gaf aan dat er geen afwijkingen waren gevonden in mijn hersenen. De EEG (waarbij je van die mooie plakkertjes op je bolletje krijgt) vertelde ons dat ik epileptische activiteit in mijn hersenen had. Mijn twee triggers zijn: vermoeidheid en stress. Het was een harde klap die binnenkwam tijdens mijn kraamperiode. Na dit eerste insult ben ik 2,5 jaar insultvrij gebleven. Voor ons de reden om, na veel nadenken (anders mag je de naam “nadenker” niet dragen) te gaan voor een derde kindje. Het wonder geschiedde en ik mocht onze derde spruit laten groeien in mijn buik. Helaas is hetgeen toch gebeurd waar we voor vreesden en kreeg ik bij 20 weken zwangerschap een insult, bij 34 weken zwangerschap was het weer raak en toen kleine smurf 10 weken jong was heb ik helaas weer een insult gehad. Tot zover mijn epilepsie-carrière in een notendop.
In een korte periode van 9 maanden heb ik veel nare gebeurtenissen moeten verwerken en nog steeds ben ik daar mee bezig. Het schrijven helpt mij om het uit mijn “nadenkhoofd” te krijgen. Dit blog is dus eigenlijk om hele egoïstische redenen tot stand gekomen. Maar ik hoop dat deze zal uitbloeien tot een prachtige Gerbera die herkenning biedt. Ik wil anderen bewuster maken van de vele gevolgen van epilepsie.
Er is weinig kennis bij de mensen in hoeverre de gevolgen van epilepsie doordenderen in het dagelijkse leven van een epilepticus. In mijn geval in het dagelijkse leven van een jonge moeder met drie kinderen. Het gaat veel verder dan alleen het niet mogen besturen van een motorvoertuig één jaar na een insult. Elke dag ga (lees: moet) ik de confrontatie weer aangaan met deze ziekte. Ik ben ziek en zal dat altijd blijven.
De blaf van onze hond haalt mij uit mijn gedachtes. Ik kijk om mij heen en besef me tegelijkertijd dat ik veel meer ben dan een vrouw met epilepsie. Ik ben de trotse moeder van de ijsjesmakers, het bijna-rollende mannetje en de gelukkige vrouw van de jam spetterman.
Geschreven voor het Epilepsiefonds: Juli 2017
© Mama in de val
Mama in de val 