Kedengkedeng Kedengkedeng zonder oe oe!!! Dit keer geen blog over liedjes en dansjes, maar het werkelijke geluid wat zich een weg baant naar mijn oren. Ik ruik natgeregende studenten, zie verwaterde “Metro’s” liggen en bedenk me dat ik deze scène zo niet gemist heb! Ik dacht nog wel na het behalen van mijn bachelor diploma dat ik tegelijkertijd ook het “ik-hoef-nooit-meer-met-OV-diploma” behaald had. Maar hier zit ik weer na 7 jaar, schouder aan schouder met doorweekte studenten.
Ditmaal stap ik in de trein op weg naar mijn afspraak met de Arbo-arts. Ik voel dat ik het van te voren spannend vind. Ik maak gekke grapjes thuis, ik check drie keer mijn tas of ik alles wel mee heb en blijf heen en weer lopen. Fijn dat ik dit deel van mijn lichaam wel herken, komen sommige signalen dus toch door naar mijn hersenen.
Het voelt alsof ik moet bewijzen aan anderen dat ik daadwerkelijk ziek ben, terwijl ik de bewijsstukken voor mezelf nog niet eens heb gevonden. Of de acceptatie is nog ver te zoeken? Ik weet het niet. Zoals ik een heleboel dingen nog niet weet, want het duizelt me allemaal.
Ik voel me namelijk af en toe een heel gezond en normaal (daar zijn de meningen over verdeeld) mens. Ik kan thuis de was ophangen, mijn dochter naar school brengen, een pak melk halen bij de buurtsuper. Zoals je kunt lezen hele normale zaken die tot mijn competenties behoren zelfs nu ik ziek ben. En ja ik weet ook dat mijn dagelijks leven met een zwarte sluier bedekt is.
“Je zit in mineur.”, zoals mijn arbo-arts het benoemde. Na het insult heb ik mijzelf drie maanden de tijd gegeven om er zelf weer boven op te komen. Ik weet dat dit mij gaat lukken en de arbo-arts zei dat hij mij hier ook de tijd voor wilde geven, ik mag zelf kiezen welk pad ik bewandel, maar…(je hoort het al aankomen, altijd weer die maars) als je over 10 jaar terugkijkt naar deze periode denk je dan dat je er alles aan gedaan hebt om te genieten van deze bijzondere tijd? En daarmee heeft deze meneer mijn brein “aangezet”. Alsof ik al niet genoeg over alles nadenk! Ik weet dat ik alles op een rij krijg aan de oppervlakte. Ik functioneer overdag redelijk tot goed en geniet. Als moeder heb ik wel een korter lontje en wordt het me soms allemaal te veel. Als de klok 19:00 aantikt, dan komen de tranen. De kinderen liggen op bed en er is geen afleiding meer. Op dat moment voel ik aan alles dat de dieperliggende pijn en het verdriet nog niet verwerkt is en ik heb daar hulp bij nodig. Shit, ik heb het nu echt zwart op wit gezet. Ik weet dat dit een zware weg gaat zijn, want op dit moment ga ik deze confronterende gesprekken met mijn man uit de weg. Het voelt alsof er telkens een wond wordt open gescheurd en het doet pijn. Mijn hart doet letterlijk pijn als ik er met hem over praat. Daarbij wil ik hem niet belasten om het elke keer weer over deze ziekte te hebben. Dit terwijl hij de meeste begripvolle man is die ik ken, maar toch voel ik me belastend naar hem. Ik praat mezelf de gedachtes aan dat ik een last ben tot anderen.
De arbo-arts, neuroloog en mama-smurf zijn het er nu over eens: ik heb hulp nodig van een psycholoog. Ik hoop met diegene een basis te leggen om mijn verdriet en pijn te kunnen verwerken met betrekking tot de epilepsie en de gevolgen. Om zo ook bij eventuele volgende insulten mezelf weer sneller op de rit te hebben.
Na de arbo-arts heb ik mijn pas vervolgd naar het ziekenhuis om daar een verwijzing te krijgen voor een psycholoog in het ziekenhuis. Deze zijn net wat meer gespecialiseerd in het leren omgaan met mijn diagnose. To be continued, for sure.
Ik loop vanuit het ziekenhuis naar het station. De regen komt met bakken uit de hemel en spetteren op mijn te kleine vouwparaplu. Op het bankje van het station wacht ik op mijn trein. Als je een dame met een te kleine paraplu, een doorweekte broek, maar met het haar nog wel in model hebt zien zitten. Dan weet je dat ik het was. Op zulke dagen, wens ik vurig dat ik nog wel auto mocht rijden. Wat een luxe was ik gewend. En toch hoop ik over een paar maanden weer op het station te zitten en dat mag gerust doorweekt. Dan weet ik dat ik weer sessie bij de psycholoog heb gehad en keihard aan mijzelf werk.
Kedengkedeng! Kedengkedeng met oeh oeh!!!
Geschreven: Juli 2017
© Mama in de val
Mama in de val 