Al fietsend met muziek in mijn oren rijd ik naar een stadje verderop om een bezoek te brengen aan mijn bedrijfsarts. De muziek stroomt via mijn oren verder door mijn hele lichaam. Muziek versterkt mijn emoties. Wanneer ik verdriet heb helpt muziek mij om mijn tranen te laten gaan. En wanneer ik blij ben, word ik nog vrolijker als ik muziek hoor en doet mijn hele lijf mee met de vrolijkheid. Het voelt als een carnaval in mijn lijf. Muziek werkt bij mij helend. Muziek helpt mijn lichaam om er meer uit te halen, zo ben ik dit keer 2 minuten sneller op de plaats van bestemming. Ik kan wel stellen dat ik verliefd ben op muziek. Ssttt…vertel dat mijn maar niet aan mijn man dat ik een geheime minnaar heb. Maar goed dat hij geen Facebook heeft.
Ik ga naar de bedrijfsarts, omdat ik nog in de verwerking zit van mijn acceptatieproces rondom epilepsie. In deze periode kan ik ook op een rij zetten, mede door mijn psycholoog, wat ik nou echt belangrijk vind in het leven en op werkgebied. Ik wil graag blijven werken, ik ben een leuker mens wanneer ik naast mama, echtgenoot, vriendin ook nog eens een collega mag zijn van mensen. Door de epilepsie heb ik mijzelf beperkingen opgelegd. Waar ik anders niet het lef had om weg te gaan bij mijn vertrouwende werknestje en geweldige collega’s, heb ik mijzelf een duwtje gegeven door de kansen van epilepsie.
Ik heb voor mijzelf bepaald dat ik op dit moment niet meer op een groep met jongeren wil staan. Met andere harde woorden: Ik neem ontslag bij mijn werkgever. Ik wil graag werken in de omgeving waar ik woon. Omdat ik mijn onafhankelijkheid beetje bij beetje wil terugpakken en carpoolen helpt mij daar niet bij. De toekomst is onzeker, maar ik voel de rust in mij. Normaal zou ik ‘freaken’ bij deze gedachte, maar voor nu is deze ‘freakte’ nog beperkt.
Er zijn plekken waar het niet handig is om te werken als epilepticus. Ik, als ijscovrouw. Zie je het al voor je? Ik sta vrolijk een bol yoghurtijs te scheppen voor mijn klant en sta op het punt om het bolletje ijs op het hoorntje te plaatsen, vliegt die bol ijs vervolgens vol op de neus van mijn klant. Omdat ik net op dat moment een insult krijg. Daar moet je toch niet aan denken?! Zonder dollen, sommige mensen hebben een extremere vorm van epilepsie waardoor zij niet het werk van hun dromen kunnen doen. Denk bijvoorbeeld aan: vrachtwagenchauffeuses, een zwemjuffrouw, een nachtbewaakster of een pilote. Ik hoop dat deze mensen een ander pad hebben kunnen bewandelen wat hen geluk bracht. Waar de ene deur sluit, gaat de ander open.
Waar een collega mij ondersteunde met een songtekst naar eigen hand gezet, maar volgens eigen zeggen accuraat geschreven:
Dus droog je tranen ook al heb je veel verdriet
Je kan treuren net als ik maar het helpt ons niet
Droog je tranen ook al heb je veel verdriet
het leven gaat door je begint weer van voor
er ligt vast wel iets moois in’t verschiet
Helaas droogde dit citaat mijn tranen niet, maar voelde ik het intense gemis van mijn collega’s des te harder. Ik weet dat ik mijn geliefde collega’s niet uit het oog zal verliezen. Waar er eerst wekelijks werkcontact was, heeft dat nu plaats gemaakt voor liefdevol vriendencontact. Ons volgende uitje zal bij de ijswinkel zijn, met uiteraard een competente ijscovrouw achter de toonbank.
Geschreven: Mei 2018
© Mama in de val
Mama in de val 