“Tring, tring” doet mijn telefoon. Oké, hij zegt niet echt “Tring”, maar ik kan het deuntje niet fonetisch beschrijven wat hij wel maakt. Ik schrik op, want ik word niet vaak gebeld. Als ik gebeld wordt, dan is het meestal door mijn (schoon)ouders, maar dit keer verschijnt: “Babette” in beeld. Hmmm…dat is vreemd, zij belt mij niet vaak. Wat zou er aan de hand zijn? Is het ernstig? Deze gedachten schieten heel snel door mijn hoofd, niet dat u denkt dat ik het telefoontje gemist hebt na mijn overpeinzingen. “Hé Babette, met Anita!” roep ik snel nadat ik heb opgenomen.
“Hallo! Met Babette, maar dat wist je al natuurlijk.”, zegt de beller aan de andere kant van de lijn.
“Oké, voor de dag ermee, wat is er aan de hand? Is er wat ernstigs gebeurd? En ga er niet omheen draaien, ik ken je!”, zeg ik nogal ongeduldig en nieuwsgierig.
“Aniet, rustig aan. Er is niets ernstigs aan de hand”, zegt Babette.
“Pfieuw…oké maar vertel dat toch maar snel het goede nieuws!!!”
“Ik ben in verwachting! Ik heb zojuist de echo gehad en het hartje klopt! De baby was nu al zo mooi!” jubelt Babette.
“Och wijfie, wat een heerlijk nieuws! Gefeliciteerd! Jahoe! Oh ik ben zo blij voor jullie” schreeuw ik door de telefoon.
Wanneer ik ophang voel ik nog altijd vlinders in mijn buik voor Babette en haar mini-baby. Tegelijkertijd voel ik me ook jaloers. Laat ik voorop stellen dat ik Babette en haar vriend absoluut deze mooie baby gun. Ik ben jaloers op het feit dat ik zelf niet de keuze heb mogen maken om niet meer zwanger mogen zijn. Ik hoor het jullie denken: Maar je maakt de keuze toch altijd zelf? Dat klopt. Wat ik bedoel, is dat ik deze levensbepalende keuze zelf had willen maken zonder rekening te hoeven met mijn diagnose. Korte terugblik: Na de bevalling van mijn tweede dochter kreeg ik mijn eerste insult. Er volgde een insultvrije periode van 2,5 jaar wat ons doen heeft besluiten om te gaan voor een derde wonder. Ik werd zwanger en kreeg twee insulten gedurende de zwangerschap en drie insulten na de bevalling. Voor een kind in de buik van zijn moeder kan een insult schade aanbrengen. Het kind krijgt te maken met zuurstoftekort, ik kan op mijn buik vallen tijdens een insult en u kunt zich vast voorstellen wat voor gevolgen dat kan hebben voor de ongeborene.
Wanneer ik in de auto zit, op de bijrijdersstoel kijk ik achterom. Ik voel dat ik in het bezit ben van onbeschrijflijke rijkdom. Drie gevulde autostoeltjes met prachtige kinderen. Ik dank elke dag, dat zij in mijn leven zijn gekomen gezond en wel. Als meisje droomde ik al van het moederschap. Ik droomde niet van kapster, dokter of zwemjuf worden. Nee, ik wilde moeder worden en dan het liefste een mama van vier kinderen. Dat deze droom niet in zijn geheel werkelijkheid wordt, is goed. De gevolgen bij een eventuele volgende zwangerschap zijn groot, niet alleen voor moeder en kind, maar ook zeker voor mijn drie kinderen en man. Dat gaan we hen niet nog een keer aandoen. Het gevoel blijft dat ik het lastig vind dat ik de keuze niet zelf heb kunnen maken. Maar dat epilepsie weer een hoofdrol speelt, zelfs zonder auditie te hebben gedaan. En ik weet dat ik er ook voor kan kiezen om altijd te blijven denken aan het mooie in het leven en niet te veel stil te staan bij de diagnose, maar helaas lukt me dat niet altijd, al zou ik dat zo graag willen.
We zijn dankbaar dat we deze drie dotjes hebben mogen krijgen. “Kom op, kids. Hup de auto uit!”, roep ik. “We gaan naar buiten en op zoek naar mooie bloemen voor Babette en jullie mogen iets uitzoeken voor haar buikbaby.” We gaan deze nieuwbakken ouders en hun baby eens lekker verwennen en vooral genieten van dat kleine wonder (en de slapeloze nachten die nemen we dit keer niet voor onze rekening).
Geschreven: November 2017
© Mama in de val
Mama in de val 