Onderweg naar een sollicitatiegesprek met voor het eerst epilepsie in mijn handbagage. Waar de onzekerheid is toegenomen in mijn lichaam, heeft de zekerheid zijn weg weten te vinden naar mijn kunde. Iets wat voor mij veel meer waarde heeft.
Ik zit in tijden weer te wachten op de intercity als openbaar vervoer amateur. Ik geniet van muziek, bij jullie welbekend. Ik heb prachtige roze oordopjes gekocht om muziek te luisteren. Helaas niet van beste kwaliteit zo bleek. Ik heb de muziek aangezet, maar hoor het vaag op de achtergrond. Ik zet het geluid iets harder. Ik hoor dat het werkt, maar niet zo goed als ik gehoopt had. Uiteindelijk trek ik de dopjes maar uit mijn oren en ik hoor het opeens beter. Blijkt dat al die vriendelijke forenzen niet naar mij keken door mijn onweerstaanbare sollicitatie uiterlijk, maar omdat ik heel Amersfoort Centraal liet meegenieten van mijn muziek. Naast openbaar vervoer amateur dus ook oordopjes amateur. Heb ik even geluk.
En denk maar niet dat ik mijn minnaar kan opzoeken tijdens dit soort uitstapjes zonder mijn man. Nee, mijn man kan mijn vinden via de optie: “Zoek mijn iPhone”. Een fijn idee wanneer ik op pad ben met mijn jongste kinderen die nog niet goed kunnen verwoorden waar we dan precies zijn. Handig wanneer mijn man mij niet te pakken krijgt en hij ongerust is.
Onderweg naar huis met dit keer het stekkertje van mijn oordopjes wel goed in de telefoon krijg ik te horen dat ik niet aangenomen ben voor de functie waar ik op gesolliciteerd heb. Het verdriet en de teleurstelling laat ik toe en ’s avonds laat ik wat tranen gaan. Troost ik mijzelf met een paar M&M’s (lees: de hele zak) en sta ik de volgende dag weer op. Wat voel ik mij verbazingwekkend fris en fruitig. Na een hele dag werken op kantoor voor de eerste keer èn na de afwijzing van de sollicitatie voel ik me goed. Het voelt bevrijdend om niet te blijven hangen in de teleurstelling en door te gaan met mijn leven. Iets wat ik in mijn leven voor de diagnose echt een stuk lastiger vond. Bedankt epilepsie, dat je de zekerheid in mijn kunnen naar de voorgrond hebt weten te brengen.
Gegroet, de wereldreiziger van formaat.
Geschreven: Oktober 2017
© Mama in de val
Mama in de val 