“Station Ermelo, station Ermelo”, galmt er door de trein. Ik sta op van mijn uitklapstoeltje en loop naar de deur van de trein. Pssssshhh…de deur opent zich en ik stap uit. Ik blijf even op het perron staan. “Prrrrrttttt”, de conducteur fluit zijn laatste fluitsignaal voor mij. Daar gaat ie, mijn trein.
Ik denk terug aan de afgelopen week. Een week waarin ik afscheid mocht nemen van lieve collega’s en te gekke jongeren. Vele collega’s namen de tijd om te komen op de afscheidsborrel. Dat ze misschien gelokt zijn door de lekkere hapjes laat ik maar in het midden. Onverwacht maar o zo welkom bezoek deed mijn hart sneller kloppen. En af en toe kijk ik op zij waar de collega’s staan die dit allemaal geregeld hebben. Ik voel de warmte in mij naar boven komen. Wat ben ik dankbaar dat zij zoveel moeite hebben gedaan voor mij.
En niet alleen deze dag. Het hele jaar lang hebben zij mij gesteund in mijn herstel. Zij hebben mij alle ruimte gegeven om mijn eigen pad te bewandelen en het niet te forceren. Ik voelde de dankbaarheid in hetgeen waarbij ik hen kon helpen.
Waar zij zeggen: “We gaan je missen.” Spraken zij geluidloos: “Anita, doe wat je gelukkig maakt.” Onbetaalbaar, schrijft zij met een lach en een traan.
Ik heb deze keuze bij vol verstand genomen, maar helaas maakt dat het afscheid niet makkelijker. “Aniet, hoe voelt het nu deze laatste week? Wel dubbel zeker, hè?”, stelt een vriend mij de vraag. Hoewel ik in een hoekje wordt gedrukt door zijn gesloten vraag, heeft hij wel gelijk. Het is ook dubbel. Ik heb het erg naar mijn zin gehad. De zin: “Het is goed zo”, is ook vaak uit mijn mond gekomen. Mijn autorijloze leven heeft een grote invloed gehad om tot mijn besluit te komen. Tegelijkertijd weet ik dat ik vroeg of laat de keuze had gemaakt om mijn ontslag in te dienen. Epilepsie heeft mij even in de Intercity der besluiten gezet.
De spoorbomen gaan omhoog en ik loop naar mijn stationsbarrel. Ik heb naar deze rust verlangd. Ik heb lijflijk afscheid genomen, maar mijn hoofd nog niet. Afscheid kom nog maar even niet naar hier. Niet nu.
Mama in de val 