“Bonjour! Un baguette et deux escargot raisan s’il vous plait”, inclusief lieve lach. Hopende dat ik duidelijk heb gemaakt wat ik graag wil kopen. Voilà, trois euro et dix huit cent. Nu ik het schrijf is het makkelijk te achterhalen hoeveel ik moet betalen. Maar ga maar eens voor die toonbank staan waarachter een Fransaise staat die met een rap tempo het bedrag noemt. Dan doe je net als ik: Hop je gooit vijf euro op die toonbank in de hoop dat het genoeg is. Ik krijg vooralsnog geen vragende ogen voor meer geld dus ik haal weer rustig adem. En zie dat ze wat rommelt in haar kassalade voor wat wisselgeld. “Au revoir! Bon journée madam”, zeg ik met mijn beste Franse accent. En ik loop trots met een stokbrood onder mijn arm de winkel uit.
Na een reis van zeven uur zijn we aangekomen op een te schattige camping in Frankrijk. We leven het leven van luxe kampeerders, want we mogen een week verblijven in een Ecolodge tent die al op de camping staat. Geen ingewikkelde tent opzetten. Een pak van mijn hart, want na een reis met drie kinderen achterin de auto kun je mij opvegen. Het is heerlijk om neer te ploffen op de veranda en de kinderen te zien spelen op het veldje voor onze tent. Als ik ’s avonds op bed lig hoor ik het beekje op de achtergrond kabbelen. Een heerlijk rustgevend geluid. De nacht verloopt helaas niet zo rustgevend. Het bed slaapt minder prettig en mijn lichaam moet alle nieuwe geluiden op zich nemen om echt te kunnen slapen. Ik heb gelezen dat het wetenschappelijk is aangetoond dat men over het algemeen de eerste nacht van de vakantie minder goed slaapt. Hopen dat de volgende nachten verbeteren.
“Hier mam! Vangen!”, de opgeblazen Elsa bal wordt naar me toegeworpen. Ik vang hem nog net voordat hij op het hoofd van een opaatje terecht komt. Op mijn rug lijkt er een koalabeer te hangen, maar het is onze tussenin-smurf die het maar wat leuk vindt om busje te spelen.
We hebben het fijn met zijn allen op de camping. We genieten van het stokbrood wat ik heb gehaald. We gieren het uit als de Elsa bal een tel later op het hoofd van een omaatje terecht komt. En ik doe een overwinningsdansje wanneer ik Dirkjan weer heb ingemaakt met Jeu des Boules. Helaas is mijn epilepsie met mij mee op vakantie geweest. Nee, ik heb gelukkig geen insult gehad! Maar het blijft elke dag in mijn hoofd dolen. Helemaal als ik in de Boulangerie alleen tussen de Fransen sta of met onze dochters in het zwembad speel. Gelukkig zijn het voornamelijk alleen die momenten dat ik het nog spannend vindt. Volgend jaar stuur ik mijn epilepsie naar een ander land op vakantie. Kijken hoe dat verloopt. Au revoir!
Geschreven: Augustus 2018
© Mama in de val
Mama in de val 