“Mam! Mag ik mijn armbandje weer om?” vraagt grote smurfin. “Ja vrouwtje, goed dat je eraan denkt, pak hem maar uit het laadje”. “Oh, ik wil niet de armbandje om.” zucht tussenin-smurfin. “Maar meissie, je weet dat het moet.” “Ja, als de mama vallen is, ik aan andere mensen laten zien.” “Goed zo, moppie. En bij mama in de buurt blijven hè!” Na deze woordenwisseling gaan we op pad richting de supermarkt.
U kent ze vast wel, de SOS armbandjes die kinderen vaak om hebben wanneer ze bijvoorbeeld een dagje naar het strand of pretpark gaan. Wanneer de kindjes dan weglopen, kunnen andere mensen het armbandje bekijken en zien hoe het kindje heet en wat het telefoonnummer is van de bijbehorende ouder. Deze armbandjes hebben mijn kinderen dagelijks om, wanneer ze alleen met mij als ouder op pad zijn. Gelukkig zijn ze roze en met bloemetjes en vlinders bedekt en heb ik ze aan hen kunnen verkopen dat ze nu toch echt op prachtige prinsesjes lijken. Maar de reden dat ze deze armbanden moeten dragen is niet zo leuk als een dagje strand. De reden dat ze deze armbanden moeten dragen, is omdat mijn lichaam onbetrouwbaar is. Ik kan op elk moment van de dag een insult krijgen. Het nare daarvan is dat ik het niet voel aankomen. Ik krijg geen seintje van te voren en dat beangstigt mij.
Zij zijn niet de enige met een armbandje. Kleine smurf is ook de trotse bezitter van een armbandje. Deze is alleen niet bevestigd aan zijn zalige mollige armpje, maar aan de zijkant van zijn kinderwagen. En wel in de kleur legergroen, geen prachtig prinsje, maar een mooie militair. And last but not least: Heb ik ook de twijfelachtige eer om een armbandje te mogen dragen. Ik draag een regenboogkleurige armband met daarop een zilveren plaatje met mijn ICE (In Case of Emergency) gegevens gegraveerd.
Mijn oproep aan alle mensen die iets ernstigs zien gebeuren met andere mensen: Ga niet alleen op zoek naar een ketting met gegevens, maar onderzoek het hele lichaam! In mijn geval vind je de gegevens dus op mijn regenboogkleurig armbandje wat op het eerste gezicht lijkt op een gewoon armbandje, maar zoveel meer dan dat bevat.
Waarom kies ik dan voor een armbandje en niet voor de welbekende ketting? Ik wil me ook graag als een normaal mens voelen en met zo’n ketting voelt het alsof mijn diagnose meer wordt onderstreept. De armband voelt zeker wel als een handboei, maar het voelt niet altijd alsof ik een ziek persoon ben.
Het is weekend, mijn vaste oppasser alias man is er weer en ik mag zonder handboeien het weekend beleven. Wat heerlijk om die vrijheid te voelen. “Tussenin-smurf! Papa is thuis en we mogen met z’n allen zonder armband naar de supermarkt. Tik ‘m aan, wijffie!” “Papa jou helpen als jij vallen is”, roept tussenin-smurf blij. “Juist wijffie, juist.” Geen volwassen verantwoordelijkheid voor jou dit weekend.
Ben je zelf op zoek naar mooie SOS-armbandjes? Ik heb mijn vrolijke armbandjes gekocht bij Icetags. Lieve mensen, die ook nog eens heel enthousiast waren om de gevolgen van epilepsie een gezicht te geven.
Geschreven voor het Epilepsiefonds: September 2017
© Mama in de val
Mama in de val 